رشد فولادسازی با کوره قوس الکتریکی
با تمرکز صنعت بر خنثی بودن کربن یا داشتن رد پای صفر کربن (دستیابی به انتشار دی اکسید کربن صفر با ایجاد تعادل بین انتشار گازهای کربن و حذف کربن اشاره دارد.) انتظار می رود فولادسازی با کوره قوس الکتریکی به سرعت رشد کند.
اگرچه حدود یک دهه تا سال ۲۰۱۲ فولادسازی با کوره قوس الکتریکی ۲۵ درصد فولادسازی جهان را شامل می شد، روند استفاده از کوره قوس الکتریکی در طی هفت سال گذشته سرعت گرفته است.
تولید فولاد EAF با افزایش ۷/۵ درصدی، در سال ۲۰۱۷ با مقدار قابل توجهی روبرو شد. این افزایش در سال ۲۰۱۸ به عدد ۱۲/۳ درصدی رسید، یعنی EAF تقریبا ۴۰۴ میلیون تن یا ۲۹ درصد از ۱/۸ میلیارد تن از فولاد تولید شده در سطح جهان را به خود اختصاص داده است.
در زمان انتشار این گزارش در فوریه، آمار ۲۰۱۹ هنوز منتشر نشده اما انتظار می رود که سهم تولید EAF سال به سال افزایش یابد اگرچه به طور بالقوه ۰/۱ درصد از سهم بازار تولید فولاد را از دست داده است. دلیل این امر آن است که ظرفیت ترکیه که عمدتا با EAF تولید می کند، در مقایسه با سال ۲۰۱۸، ۹ میلیون تن یا ۲۲ درصد کاهش یافته است.
راه حل خنثی بودن کربن
در یک دهه آینده، تولید فولاد EAF برنده بزرگی در رقابت برای تولید فولاد “سبز”، خواهد بود. تولیدکنندگان فولاد اروپا طی دو دهه گذشته تلاش کرده اند تا کربن ایجاد شده بواسطه تولید فولاد از طریق فولاد سازی سنتی را تا کمترین سطح ممکن از نظر علمی، کاهش دهند.
با این حال، دو چالش برای این طرح استراتژیک بلند مدت حل نشده باقی است.
اول، اگر برق مورد استفاده در EAF کربن خنثی نباشد، تغییر از تولید BF / BOF به تولید EAF فقط تأثیر بر تغییرات اقلیمی را از فولادسازی به مصرف انرژی تغییر می دهد، و در نتیجه نهایی اثر کربن تغییری ایجاد نمی شود. این مسئله باعث می شود که این مزایا در مقایسه با اختلال بزرگی که تغییر در تولید با استفاده از EAF ایجاد می کند، زیر سوال برود. بنابراین، بسیاری از تولید کنندگان اروپایی با تمام سیستم های تولید انرژی خود به دنبال “فرایندهای دوستدار محیط زیست یا سبز” هستند. برخی از کشور های اروپایی در مسیر استفاده از این انرژی ها نسبت به سایرین که از آب، باد و سایر منابع طبیعی استفاده می کنند، عقب تر هستند.
این تغییر یک تعهد ناشی از فرهنگ است و نه یک ایده بازار محور. بنابراین در رابطه با این تغییرات تولید فولاد، فولادسازان اروپایی که به دنبال حفاظت از بازارهای خود هستند، مشغول بررسی وضع “مالیات مرزی” برای واردات فولادی هستند که با استفاده از ملاحظات مربوط به آب و هوا تولید نشده است.
بعلاوه، برخی در تلاشند تا به منظور تقسیم بازار جهانی به دو دسته فولادهای “دوستدار محیط زیست” در مقایسه با فولادهای “ناسازگار با محیط زیست” که با روش های کم هزینه اما آلاینده تولید می شوند، برندهای “فولاد تمیز” با کیفیت برتر را، ایجاد و معرفی کنند.
با این وجود باید دید که آیا این تلاشها از مرحله ایده ای زیبا به سمت ثبت سفارشات حرکت می کند یا خیر، اگرچه معتقدم که این یک تلاش جدی است. با توجه منابع و اهمیت موضوع در اولویت قرار گرفته است و احتمالاً در نهایت اتفاق می افتد.
چالش دوم این است که قراضه به اندازه کافی برای تغذیه این کوره ها وجود ندارد. فولادسازان EAF به احتمال زیاد با استفاده از نوعی سنگ آهن عملیات شده بیشتر در فرایند BOF فعالیت خواهند کرد. به همین دلیل است که تأمین کنندگان مواد اولیه، مانند شرکت کلیولندز-کلیفس در ایالات متحده، در حال ظرفیت سازی برای تأمین نیاز پیش بینی شده است.
تولید فولاد مبتنی بر روش EAF در آمریکا ۷۰ درصد از کل فولاد تولید شده در سال ۲۰۱۹ را به خود اختصاص داده است و تلاش برای شناسایی مواد اولیه مناسب، برای رشد بهتری در طی یک دهه اخیر در کشور مطرح شده است. جهان از آمریکا عقب مانده است، اما اگر اروپایی ها یک سوم از ظرفیت تولید خود را در طول ۸ تا ۱۰ سال آینده به طور گسترده توسعه دهند، این نیاز تقریباً یکباره برای آنها مهم خواهد شد. از آهن مستقیم احیا شده یا DRI از سال ۲۰۰۸ در سطح جهان کمبودی نداشته است، اما ذخیره آن از سنگ آهن معمولی چالش برانگیزتر است، و سازندگان هوشمند قبل از وقوع بحران گام هایی برای تأمین برمی دارند.
اثر قراضه
این موضوع چه معنایی برای تامین کنندگان قراضه خواهد داشت؟
با توجه به قیمت گذاری قراضه آهن در ۱۲ ماه گذشته، شما به کم شدن عرضه در بازار شک نمی کنید. بخشی از انعطاف بازار به دلیل افت چشمگیر تولید در ترکیه در سال ۲۰۱۹ است که مجددا بیانگر نوسان تقاضا در بازارهای جهانی فولاد و قراضه است. اما علت اصلی بزرگتر از آن است.
تعریف بازار تغییر کرده است، و اکنون قراضه به عنوان کالای “درجه دوم” مواد اولیه تصور می شود. منظور این است که در دهه ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ مخزن عظیمی از قراضه در ایالات متحده موجود بود که باعث افزایش ظرفیت تولید فولاد EAF شد. ما در حال حاضر بازیافت ضایعات فولادی خود هستیم و با بازیافت آن از محیط زیست محافظت می کنیم. به نوعی قراضه از آن زمان به عنوان یک منبع زباله به جای منبع ترجیحی برای عرضه فلز شناخته شده بود. این یک تعریف تجاری منفی کاذب است و بسیاری از سازمان ها در حال عقب نشینی از مواضع خود در تعریف قراضه هستند.
چالش فیزیکی واقعی این است که با افزایش درصد تولید فولاد EAF در ایالات متحده، سطح باقیمانده ذخیره قراضه به صورت نمایی افزایش یافته است، برای استفاده از آنها نیاز به جداسازی و پاکسازی از آلاینده باعث شده که قراضه گران تر شود. بدین ترتیب” مقدار ” خود قراضه کاهش یافته و حتی برای تأمین مواد اولیه موردنیاز مجبور به یافتن ذخایر اضافی شده اند.
برخلاف نشانه هایی که از قیمت پایین فعلی دیده می شود، نیاز بازار محصولات قراضه افزایش می یابد.
چین را در نظر می گیریم، زیرا هیچ تحلیلی بدون آن کامل نیست. با وجود اختلافات تجاری و موانع مسافرتی ناشی از شیوع ویروس کرونا، چین بیش از نیمی از تولید جهانی فولاد را تشکیل می دهد. این یک واقعیت است که همه ما باید آنرا در نظر بگیریم. تولید صنعتی این کشور از سال ۲۰۰۳ با جدیت شروع شد. فولاد از ۲۵ تا ۴۰ سال عمر مفید دارد و این یعنی ذخیره قراضه چین در طی یک دهه آینده به صورت جدی افزایش خواهد یافت. موضوع مهم این است که آیا چین اجازه خواهد داد که این منابع به محض دسترسی، به بازار جهانی عرضه شوند؟
دولت اقدامات لازم را برای نگه داشتن این قراضه در چین را انجام خواهد داد، چیزی شبیه به آنچه روس ها در حال حاضر برای فروشندگان قراضه خود انجام می دهند. در هر صورت، ظرفیت فولاد سازی مبتنی بر EAF در چین افزایش می یابد و با توجه به افزایش قراضه و با قیمت مقرون به صرفه در مقایسه با سنگ آهن و زغال سنگ با منابع خارج از کشور، به نظر می رسد که سازندگان فولاد مستقر در چین بیشترین تولید را داشته باشند.
همه اینها خبرهای خوبی برای تامین کنندگان قراضه است. با وجود نشانه های ارزانی قیمت فعلی، نیاز بازار محصولات قراضه با گذشت زمان افزایش می یابد. در صورت جایگزینی گسترده روش تولید EAF، عرضه قراضه آهن به عنوان پیش ماده ای “دوستدار محیط زیست” می تواند کودتایی برای صنعت قراضه باشد. در اینصورت آیا ممکن است راهی وجود داشته باشد که اعتبارات مربوط به کربن را به بازار قراضه اختصاص دهد؟
دیدگاهتان را بنویسید