با توجه به توضیحات ارائه شده در بخشهای قبلی، مصرف عمده قراضه در تولید فولاد و چدن در روشهای بازیافتی می‌باشد. هرچند در این روشها و در کوره‌های القایی به مقدار محدودی نیز از آهن اسفنجی در فرایند ذوب استفاده می‌گردد که متداول نمی‌باشد، لذا بیش از ۹۰ درصد شارژ کوره‌های القایی قراضه آهن یا چدن برگشتی و شمش چدن می‌باشد و در روشهای استخراجی استفاده از قراضه در فرایند فولادسازی در کارخانه فولادسازی در روش کوره بلند به صورت محدود و در کوره‌های قوس الکتریکی به همراه آهن اسفنجی نیز در حد حداکثر ۱۵ درصد می‌باشد که بسته به نوع محصول تولیدی نوع و درصد قراضه مصرفی نیز تغییر خواهد کرد. به صورتیکه در تولید فولادهای ساختمانی و سازه‌ای عمدتا از قراضه‌های ساختمانی نظیر سنگین بار با درجات مختلف، سوپرویژه و ویژه ، بدنه، حلب و گالوانیزه استفاده و درصد استفاده نیز بستگی به مرغوبیت و قیمت محصول متغیر می‌باشد و در محصولات ارزانتر از قراضه‌های ارزانتر (بدنه، حلب، گالوانیزه، قوطی یا سنگین بارهای با درجات پایین و درب و پنجره) استفاده و در محصولات مرغوبتر از سوپرویژه ، ویژه، سنگین بار درجه یک و تا جدود کمی قراضه‌های روغنی استفاده می‌گردد در تولید فولادهای آلیاژی استفاده از قراضه‌های آلیاژی (برگشتی قطعات خودرو صنعتی) متداول بوده و کاربرد دارد. در تولید قطعات صنعتی و چدنی که عمدتا در روشهای بازیافتی با استفاده از کوره‌های القایی صورت می‌پذیرد استفاده از قراضه‌های مرغوب و گران نظیر ورقهای روغنی (برگشتی صنایع قطعه سازی بدنه خودرو، صنایع خانگی و…) پولکی و سنگین بارهای درجه یک، ویژه و سوپرویژه استفاده می‌گردد که به دلیل نوع محصول تولید (کیفیت و قیمت) استفاده از قراضه‌های با کیفیت بالاتر و طبیعتا قیمت بالاتر متداول و مورد تقاضای مشتریان می‌باشد.
تهیه و تنظیم: آیزکس
مطالب مرتبط
قراضه مصرفی در روشهای تولید فولاد و چدن (بخش اول)
دیدگاهتان را بنویسید